Jan de EdelHeld….

Gisteren was het dan zo ver. We reisden af naar het Gelderse gehucht Vaassen alwaar wij aankwamen bij een heus klooster, genaamd Via Quidam. Althans, het was officieel geen klooster meer maar je kon er mooie authentieke kamers huren.

We werden vriendelijk verwelkomd door de eigenaresse en naar onze kamer begeleid. De kamer bood direct uitzicht op een mooie Neo-Gotische kerk met een enorm luidde ‘BIM BAM’ klokkenspel.

Om het uur klonken de BimBam’s om je oren en waren waarschijnlijk tot in Rotterdam te horen. En wij sliepen er naast! Verder was het een ronduit prima kamer met enorme badkamer. Heerlijk!

‘Opper-akela’ Jan

Voordat we ons romantische BimBam-nestje opzochten vertelde m’n vriendin dat we morgenochtend om half zes (!!) klaar moesten staan voor een ‘Excursie Burlende Edelherten”. Afijn, we gaan het meemaken dacht ik nog!

De volgende ochtend verzamelden zich in de duisternis een bont gezelschap aan mensen op het plein van de inmiddels beruchte BimBam-kerk. Daar stond de ‘opper-akela’ Natuurgids Jan al op ons te wachten. Gekleed in heuse boswachterskledij besprak hij met ons de tactiek. We zouden ons richting het dorpje Gortel begeven en daar ergens de bosjes in duiken.

Naast hem stond inmiddels een ouder echtpaar die kennelijk al vaker met deze natuurgids mee waren geweest. Gewapend met verrekijkers en safari-achtige camouflage kleding gingen deze side-kicks van Jan met ons mee.

De Gortelse bossen

Nog steeds gehuld in de duisternis arriveerden we vervolgens in de Gortelse bossen. De subtiel humoristische Jan verzocht de mensen, die normaal last hebben van chronisch spraakwater, om vooral toch effe geen lawaai te maken. Hij verzocht ook aan de einzelgängers om bij de groep te blijven want waarschijnlijk kon je dan al het moois missen. En je moest vooral doen wat Jan zei, anders kon je de boel verzieken. Als een ware ‘pack-leader’ ploegde Jan met ons door de donkere en in mist gehulde bossen. Nadat hij ons attent had gemaakt op vuurvliegjes, galmde er plots een luid gebrul door de Gortelse bossen.

Edelhert

Als een heuse druïde hief Jan zijn wandelstok omhoog om aan te wijzen waar het vandaan kwam. “Edelhert, ongeveer 500 meter hier vandaan”, klonk het vervolgens op een manier waarbij Freek Vonk jaloers zou worden. “Kom, we gaan verder”, fluisterde Natuurgids Jan, en de ‘kudde’ volgde.De duisternis veranderde in schemering en plotseling hief Jan gedecideerd zijn hand omhoog. Razend snel tuurde hij de bossen af en ergens 200 meter verderop had hij ‘iets’ van reeën gespot. Ergens in het donker zag hij pootjes, maar goed, ik zelf zag helemaal geen fluit.

Over arendsogen gesproken! Het bonte gezelschap besloot om snel de camera’s en verrekijkers ter hand te nemen en zich te vergapen aan een paar schaduwen in de verte. Inmiddels had Jan alweer een bronstig gebrul gehoord aan de andere kant van het bos en verzocht de vergapende ‘kudde’ om weer mee terug te lopen. Deze tactiek wijziging zorgde voor nogal veel verwarring bij het bonte gezelschap. Een klein deel van de groep liep met Jan mee. Het overgrote deel bleef, ondanks enkele lokroepen van Natuurgids Jan, stoïcijns naar de schaduwen turen.

Nadat Jan zijn spreekwoordelijke zweep over de ‘kudde’ had gehaald , liep alles weer in de maat.

Machtig schouwspel

Maar dan, enkele honderden meters verder bereikte het bonte gezelschap een open vlakte. Weer hief Jan snel zijn hand omhoog en als een gelouterde commando beveelde Jan ons om te bukken. Als ongetrainde zandhazen drukten wij onze lichamen richting de grond. Tussen de bomen door ontvouwde er zich aan ons een machtig schouwspel.Een bronstig Edelhert, te samen met een groep hinden, paradeerde sierlijk door de grasvlaktes. Het enorme gewei van het Edelhert prijkte als een geducht wapen op zijn kop.

Inmiddels had het Edelhert onze in parfum gedoopte meelopers al geroken en besloot met zijn harem het bos weer in te duiken. Nadat Jan onze ongetrainde ogen weer tot de orde had geroepen, wees hij ons op twee andere Edelherten die zojuist uit het bos kwamen gewandeld. En waarvan één enorm exemplaar! WOW! Even leek het erop of deze twee geweldige dieren met elkaar zouden sparren, maar waarschijnlijk kozen zij het hazenpad na het ruiken van een vleugje eau de toilette.

Dankjewel Remco!